'Wat ik lastig vond is niet te sturend te zijn. Soms moest ik op mijn tong bijten. Zo gingen we met de oudste bij ergotherapie kijken. Een vrij sociaal maar ook technisch vakgebied, dat vond ik goed bij hem passen. Maar ik vroeg hem gewoon hoe hij het vond, zonder het voor hem in te vullen.’

Heleen en Walter hebben drie jongens thuis. Ze zijn 18, 15 en 12 jaar oud. De oudste koos een paar jaar geleden voor de pabo. Die van 15 jaar heeft inmiddels zijn vakkenpakket gekozen. Volgens Heleen begint de studiekeuze daar al. ‘Je sorteert al voor in die zin.’
'De oudste wist niet wat hij wilde. Daarom vond hij het fijn om ons als ouders mee te nemen in het proces. We hebben een keer een informatieavond op school bijgewoond. Verder kwam hij zelf vaak terug met verhalen of vragen. De ene keer over zijn voorlopige vakkenpakket, de andere keer over een mentorgesprek of een studiekeuzetest. We bezochten een studiekeuzebeurs en allerlei open dagen. We gingen naar alles wat hem maar een beetje leuk leek en vroegen hem of hij wilde dat we meegingen. Hij vond ons meedenken fijn.'
'Bij onze tweede zoon gaat het anders. Hij weet al veel meer wat hij wil en er vallen al wat vakken af, omdat hij daar nu hard aan moet trekken of niet interessant vindt. Voor hem is het ook al duidelijk: Hij gaat werken bij de politie. Toch ga ik nu weer kijken wanneer er een studiekeuzebeurs is. Ondanks dat hij al meer weet wat hij wil, willen we hem dezelfde bouwstenen bieden als de oudste.’