Hoe meer etnische groepen op school, hoe groter de kans op ontregeling tijdens de les, blijkt uit promotieonderzoek. Maar er is hoop.

Wie iets verstaanbaar wil maken van zijn eigen geloof, zal verder moeten gaan dan de buitenkant van opvatting of gedragingen. Het ‘voorleven’ van geloof volstaat niet langer. Je krijgt inderdaad pas echt zicht op de betekenis van woord en gedrag als je doorvraagt naar de waarden en overtuigingen die daar onder liggen en er betekenis aan geven. Voor geloofsopvoeding in deze tijd moeten we op zoek naar iemand die de taal machtig is die nodig is om de brug te slaan tussen het geloof van toen en de wereld van vandaag.

Onderwijstijd is een schaars goed en veel onderwerpen zijn relevant en nuttig voor leerlingen. Om die reden wordt elk schoolvak eens in de zoveel tijd geconfronteerd met de legitimiteitsvraag: waarom is het nodig dat leerlingen hierin geschoold worden? Dat geldt ook voor godsdienst/levensbeschouwing. Voor dat vak ligt de legitimeringsvraag echter nog complexer dan bij andere schoolvakken, omdat het een dubbele legitimering kent: vanuit de ‘vrijheid van onderwijs’ en vanuit het belang van algemene vorming.

In de praktijk van de begeleidingskunde wordt veel gewerkt met spel en spelmethodieken. De theoretische doordenking van het gebruik van deze werkvormen blijft daarbij achter. Er is weliswaar een grote hoeveelheid aan spelvormen beschikbaar, en er zijn veel publicaties over diverse methodieken, maar er is weinig literatuur over het gebruik van spel als zodanig in de begeleidingskunde. Dit artikel thematiseert de vraag hoe spelgebruik binnen het professioneel handelen van de supervisor en coach een theoretische basis kan krijgen.