In dit artikel presenteren we de uitkomsten van een grootschalig praktijkgericht onderzoek naar de relatie tussen gezinshuisouders en ouders van jeugdigen die niet meer thuis kunnen wonen. De volgende onderzoeksvraag was daarbij leidend: Welke aanpak om tot een constructieve samenwerkingsrelatie te komen tussen ouders en gezinshuisouders, in de zorg en opvoeding van een jongere die niet meer thuis kan wonen, kan worden ontleend aan theorie en praktijk?

De resultaten die in dit artikel gepresenteerd worden, zijn afkomstig van een grootschalig praktijkgericht onderzoek naar de samenwerking tussen ouders en gezinshuisouders rondom het opvoeden van jongeren die in een gezinshuis wonen en daar met een langdurig perspectief geplaatst zijn. In een gezinshuis zorgt een daarvoor opgeleide opvoeder voor een aantal pleegkinderen die professionele aandacht nodig hebben. Het gaat om jongeren met diverse vormen van persoonlijke problematiek waarvan het merendeel lijdt onder de gevolgen van posttraumatische stress en problemen in de hechting.

Aan de Christelijke Hogeschool te Ede (CHE) is het lectoraat van Sociale Studies, Jeugd en Gezin in 2017 een onderzoek gestart naar de samenwerking bij gezinshuizen. Centraal in het onderzoek stond de vraag naar de samenwerking tussen de ouders van de jongeren en de gezinshuisouders. In dit onderzoek wilden de onderzoekers de stem van de jongeren in een gezinshuis laten horen, omdat die tot nog toe onderbelicht is gebleven. De volgende uitdaging was om te kijken op welke manier de kennis van de jongeren zo goed mogelijk ontsloten kon worden.

Op allerlei manieren ontwikkelen mensen het aandachtige bewustzijn dat onze werkelijkheid niet in bits en data te vangen valt. Op de een of andere manier moet de lofzang in ons zingen. In dit artikel beschrijft Gert Vierwind hoe een dergelijke liturgische bewustwording, misschien onverwacht, opbloeit bij adolescenten.

De samenwerking tussen hulpverleners en biologische ouders van uit huis geplaatste pubers loopt in de praktijk niet altijd even constructief. Want al wil iedereen het beste voor het kind, toch kan het flink schuren volgens Martine Noordegraaf, lector Jeugd & Gezin aan de CHE.

This article applies insights of the contextual theory and therapy, developed by Ivan Boszormenyi-Nagy, to the body of knowledge and practice of social work. Social work and contextual therapy share their focus on justice. In social work, it is mainly elaborated as social justice, placed in the discourse of politics and action. Contextual therapy however, elaborates justice as relational ethics; a fundamental element of human relationships, expressed in an innate tendency to care for each other. According to the contextual theory, evoking this reciprocal care enhances human wellbeing.