Een interview met Simon Polinder naar aanleiding van een boek mede van zijn hand over christelijke zorg in een nieuwe context.

Naastenliefde hoort bij het geven van christelijke zorg. Tegelijk weten christenen, als burgers van twee werelden, dat volmaakte ”shalom” wacht. Dat mag zorgmedewerkers inspireren om de vrede te zoeken voor de stad waarvan men nu burger is.

Al eeuwenlang zetten christenen zich in voor naasten die zorg nodig hebben. Veel zorginstellingen in Nederland zijn hiervan het gevolg. Voor veel mensen is het christelijke karakter van de zorg echter niet meer vanzelfsprekend. Dat kan ertoe leiden dat de christelijke oorsprong en bezieling van de zorg geen aandacht meer krijgen. In sommige gevallen wordt het dan een museumstuk: je kijkt er naar, maar het is iets van vroeger. De auteurs denken dat het ook anders kan. Zij reiken daarvoor bouwstenen aan voor zowel professionals, de zorgpraktijk als organisatie.

Dit is de publieke presentatie van het associate lectoraat Christelijke Professie. Dit associate lectoraat werkt aan een theologische doordenking van beroepspraktijken in christelijke zorgorganisaties en Lelie zorggroep in het bijzonder. Het associate lectoraat is een strategische samenwerking tussen Lelie zorggroep en de Christelijke Hogeschool Ede (CHE) en maakt deel uit van het CHE-lectoraat Geloven in context.

Er is weinig bekend over verpleegkundigen die participeren in ethische commissies of andere georganiseerde vormen van ethisch overleg. Toch fungeren er in Nederlandse zorginstellingen naar schatting enkele honderden ethische commissies met enkele verpleegkundige leden die om de zoveel jaar rouleren. De schatting is dat er, naast incidenteel overleg, duizenden verpleegkundigen per jaar deelnemen aan structureel ethisch overleg. Intussen ontbreken elementaire gegevens zoals: om hoeveel overleg en hoeveel verpleegkundigen gaat het? Of: wat hebben zij er aan? En: wat hebben ze er voor nodig?

Van verpleegkundigen wordt verwacht dat zij de kwaliteit van hun zorgverlening objectief meten aan de hand van kwaliteitsindicatoren.
Het scoren van de kwaliteitsindicatoren ervaren veel verpleegkundigen als een last.
Deze meetlast wordt doorbroken wanneer verpleegkundigen weten en ervaren wat het nut is van een kwaliteitsindicator en wanneer zij de ruimte hebben om zelf te bepalen wanneer meten relevant is.
Ondertussen is het van belang om oog te hebben voor de niet of moeilijk meetbare kwaliteit van de verpleegkundige zorg, zoals bejegening, luisteren en observeren.