“Vertrouwen is een grondmotief in samenleven, het sociaal domein en dus ook in het sociaal werk. ” Wim Dekker pleit bij zijn installatie als lector aan de CHE voor een meer centrale rol van onderling vertrouwen in de ontwikkeling van het sociaal domein: “Zonder vertrouwen vraagt niemand om hulp en heeft het verlenen van (professionele) hulp geen duurzaam resultaat. Het is uiteindelijk de relationele dynamiek rond een praktijk die bepaalt of de die ook echt slaagt.”

Deze rapportage beschrijft de uitkomsten van een onderzoek naar de opbrengst en het eigene van stichting GezinsBuddy. De uitvoering ervan vond plaats in gemeente De Ronde Venen van november 2019 tot en met mei 2021. GezinsBuddy (hierna te noemen GB) was benieuwd hoe hulp vragende eenoudergezinnen de steun van een GezinsBuddy ervaren en wat de (financiële) opbrengst is van wat de organisatie hen biedt. Ook wilde ze graag weten wat de ouders, de GezinsBuddy’s, andere betrokkenen en werkveldpartners als het eigene van het initiatief zien.

Protocollair gestuurde zorg en individuele afstemming van verpleegkundige zorg lijken op gespannen voet te staan met elkaar, maar is dit ook zo? In de evidence-based practice (EBP) zijn drie componenten belangrijk voor een zorgvuldige besluitvorming: bewijs uit wetenschappelijk onderzoek, kennis over best practices en kennis over voorkeuren en waarden van zorgvragers. Veel belang wordt toegekend aan bewijs uit wetenschappelijk onderzoek dat vooral zichtbaar is in de toepassing in richtlijnen en protocollen.

De driehoek hulpvrager, informeel netwerk en professional staat centraal in het onderzoek van de kenniskring informele netwerken en laatmoderniteit. Wij willen weten hoe dat nu daadwerkelijk gaat in die driehoek. Want wij zijn er niet met het adagium dat sociaal werkers niet langer moeten zorgen voor een cliënt maar ervoor moeten zorgen dat er voor de cliënt gezorgd wordt.

Verpleegkundigen hebben de verantwoordelijkheid om gegevens te registreren over de kwaliteit van zorg. Potentiele verpleegproblemen als ondervoeding, valincidenten, decubitus, pijn, en delier zijn daarvoor indicatoren. Verpleegkundigen en verzorgenden vinden dit weliswaar belangrijk, maar ervaren het scoren van zulke complicatierisico’s vaak ook als een administratieve last. Welke factoren er nu precies voor zorgen dat ze meer of minder geneigd zijn om die kwaliteitsgegevens te verzamelen, was onbekend. Dit onderzoek moet daar meer licht op werpen.

Ria den Hertog onderzocht hoe verpleegkundigen in het ziekenhuis in hun besluitvorming rekening houden met de voorkeuren van patiënten. Welke kennis zetten zij daarvoor in? En wat zegt de bestaande literatuur erover?