Protocollair gestuurde zorg en individuele afstemming van verpleegkundige zorg lijken op gespannen voet te staan met elkaar, maar is dit ook zo? In de evidence-based practice (EBP) zijn drie componenten belangrijk voor een zorgvuldige besluitvorming: bewijs uit wetenschappelijk onderzoek, kennis over best practices en kennis over voorkeuren en waarden van zorgvragers. Veel belang wordt toegekend aan bewijs uit wetenschappelijk onderzoek dat vooral zichtbaar is in de toepassing in richtlijnen en protocollen.

Verpleegkundigen hebben de verantwoordelijkheid om gegevens te registreren over de kwaliteit van zorg. Potentiele verpleegproblemen als ondervoeding, valincidenten, decubitus, pijn, en delier zijn daarvoor indicatoren. Verpleegkundigen en verzorgenden vinden dit weliswaar belangrijk, maar ervaren het scoren van zulke complicatierisico’s vaak ook als een administratieve last. Welke factoren er nu precies voor zorgen dat ze meer of minder geneigd zijn om die kwaliteitsgegevens te verzamelen, was onbekend. Dit onderzoek moet daar meer licht op werpen.

Leerstijlen staan ter discussie. Er lijkt geen coherent raamwerk voor leerstijlen te zijn en wetenschappelijk bewijs ontbreekt dat matching, het aanpassen van de didactiek aan de leerstijl, leidt tot betere leerresultaten. Bij nadere inspectie blijkt het bestaan van leerstijlen niet zozeer onderwerp van kritiek, maar wel het aanpassen van lessen aan leerstijlen. Wat betreft de matchinghypothese blijkt het te gaan om een specifieke variant van inspelen op leerstijlen.

Hoe meer etnische groepen op school, hoe groter de kans op ontregeling tijdens de les, blijkt uit promotieonderzoek. Maar er is hoop.

De Kwaliteitswet Zorginstellingen verplicht zorginstellingen om gegevens te verzamelen over de kwaliteit van de geleverde zorg. Verpleegkundigen vervullen een rol door registratie van complicatierisico’s. Wat hebben zij nodig om deze registratie goed uit te voeren? In dit artikel beschrijven wij een onderzoek naar de factoren die het registratiegedrag van verpleegkundigen beïnvloeden en houden wij een pleidooi om de motivatie van verpleegkundigen te vergroten.

A relatively small but intellectually robust strand in the Christian religion is the Reformed tradition. Especially, its Calvinist sensibilities inform this Protestant stance towards human culture in general and vocations in particular. Correspondingly, there are some small but robust contributions to academic discourse in nursing ethics. So far there has been no attempt to bring those together as a distinct approach. This article suggests such a Reformed Christian, especially Calvinist, account of nursing ethics.