In the context of changing values, practices and working arrangements, the worlds of journalism and art converge. Evaluating these professions in conflux and beyond their (supposed) opposing ideologies and discourses, remains both controversial and complex. Through a critical hermeneutic analysis, this paper highlights key areas of tension regarding the confluence of journalism and arts. It is argued that journalism is and always has been inextricably interwoven with the arts, a shared existence not limited to Western democracies.

De laatste paar jaar richt ik me als lector journalistiek en communicatie vooral op organisatieverhalen. Welk verhaal vertellen organisaties over zichzelf en welk gereedschap kun je ontwikkelen om ervoor te zorgen dat de verhalen die verteld worden ook deugen en deugd doen? Door deze vraag steeds te stellen, probeer ik een brug te slaan tussen filosofie en communicatie. Beide vakgebieden houden zich immers – zij het op een andere manier – bezig met zingeving. ‘Waartoe zijt gij op aarde?’ is de eerste vraag die ze allebei stellen. Dit levert me veel op.

De wereld is niet perfect. We weten het allemaal. Als mensen lopen we dikwijls tegen onze grenzen aan. Toch schemert daarvan maar weinig door in de verhalen die bedrijven, organisaties en politiek leiders ons vertellen. Ze spiegelen ons een werkelijkheid voor waarin we zelf niet hoeven te veranderen of waarin het ongemak van beperkte duur is.

Kiezers denken ten onrechte dat ze op partijen stemmen. In werkelijkheid kent de Grondwet geen partijen, alleen volksvertegenwoordigers. Die dienen volgens de Grondwet het publiek belang van de hele samenleving en stemmen ook zonder last: coalitieakkoorden en andere afspraken zijn dus ondergeschikt aan het geweten en de individuele verantwoordelijkheid van iedere gekozen volksvertegenwoordiger. Op het stembiljet staan dan ook alleen maar kandidaat-volksvertegenwoordigers, geen partijen.

De ‘postsecular’ age van Jürgen Habermas biedt meer terechte ruimte voor religieuze en levensbeschouwelijke pluriformiteit dan betogen voor een besloten secularisme en een levensbeschouwelijk besloten publieke ruimte van iemand als Paul Cliteur. Habermas sluit bovendien beter aan bij de realiteit: in alle grote publieke debatten lopen seculiere en religieuze argumenten en stellingnamen door elkaar heen. De tegenstelling tussen seculier en religieus bestaat niet en is een onbruikbaar frame.

Taal zegt iets over ons. Taalgebruik kan een persoonlijkheid, beroepsgroep of levensbeschouwing verraden. Taal is fascinerend, dat gaat de auteur aan de hand van concrete voorbeelden op in. Ook de pedagogische en theologische context wordt erbij betrokken.