Deze tekst gaat als eerste in op de veranderende paradigma’s in de samenleving. Welke samenlevingsruimtes worden ontwikkeld en hoe overlappen de grenzen van die ruimtes, waardoor nieuwe samenhangen ontstaan? Dit wordt geanalyseerd met behulp van het model van de Zweedse socioloog Pestoff. Daarna wordt nagegaan hoe de transities in samenleving en staat op gang zijn gebracht in de tweede helft van de twintigste eeuw. Hoe betekenen zij de afbouw van de verzorgingsstaat en de opbouw van de participatiesamenleving met de daarbij behorende transactiestaat.

Kiezers denken ten onrechte dat ze op partijen stemmen. In werkelijkheid kent de Grondwet geen partijen, alleen volksvertegenwoordigers. Die dienen volgens de Grondwet het publiek belang van de hele samenleving en stemmen ook zonder last: coalitieakkoorden en andere afspraken zijn dus ondergeschikt aan het geweten en de individuele verantwoordelijkheid van iedere gekozen volksvertegenwoordiger. Op het stembiljet staan dan ook alleen maar kandidaat-volksvertegenwoordigers, geen partijen.

De ‘postsecular’ age van Jürgen Habermas biedt meer terechte ruimte voor religieuze en levensbeschouwelijke pluriformiteit dan betogen voor een besloten secularisme en een levensbeschouwelijk besloten publieke ruimte van iemand als Paul Cliteur. Habermas sluit bovendien beter aan bij de realiteit: in alle grote publieke debatten lopen seculiere en religieuze argumenten en stellingnamen door elkaar heen. De tegenstelling tussen seculier en religieus bestaat niet en is een onbruikbaar frame.

Over taalgebruik wordt weinig nagedacht. Wat is taal eigenlijk? Waarom gaf God ons de taal? Ook God heeft een Naam: wij mogen Hem bij de Naam noemen. Goede taal houdt rekening met God.

Taal zegt iets over ons. Taalgebruik kan een persoonlijkheid, beroepsgroep of levensbeschouwing verraden. Taal is fascinerend, dat gaat de auteur aan de hand van concrete voorbeelden op in. Ook de pedagogische en theologische context wordt erbij betrokken.

Mensen verbeelden zich graag iets wat het dagelijkse overstijgt. Voor het ‘hogere’ is de samenleving bereid offers te brengen, dat toont de elfstedenkoorts (begin 2012) aan. Het laat zien dat mensen nog altijd zoeken naar zin.