Op donderdag 3 april waren Ellen Schep en Louise van Straten aanwezig bij op het symposium Pleegzorg en Gezinshuizen 2025 in de Reehorst. Het was een indrukwekkende en waardevolle dag, vol ontmoetingen en verhalen — soms inspirerend, soms schrijnend — over wat er goed gaat in de pleeg- en gezinshuiszorg, en waar nog stappen te zetten zijn.
In de sessie die Ellen en Louise verzorgden, konden ze alvast een tipje van de sluier oplichten over onze eerdere onderzoeken, én over ons huidige RAAK-project ‘Zorgen in de familie’, dat afgelopen januari is gestart.
Familiepleegouders Yvonne en Jan Willem, deelden tijdens de sessie als ervaringsdeskundigen hun persoonlijke verhaal over hun nichtje dat onverwacht bij hen kwam wonen. Hun openhartige en kwetsbare bijdrage raakte de aanwezigen en onderstreepte het belang van meer kennis over de voorbereiding en begeleiding van familiepleegouders.
Wat als je ineens je nichtje in huis krijgt die je amper kent? We delen uit de weblog van Yvonne:
‘Echt heel veel contact met ze hebben we niet. Ze leiden een beetje een teruggetrokken leven en we zien ze eigenlijk alleen maar wanneer we bij mijn oma op bezoek zijn. Ze hebben een dochtertje van 9, de keren dat ik haar gezien heb zijn op twee of drie handen te tellen. En dan, 17 september, bereikt ons het droevige bericht dat mijn tante is overleden. We weten dat de kans dat mijn oom zelfstandig thuis kan worden steeds kleiner wordt. Mijn nichtje moet ergens heen, want bij de overburen kan ze niet blijven. En zo starten de gesprekken.
Mijn man komt met een voorstel: Wat als wij het doen? We kennen haar niet zo goed, maar we hebben de ruimte in ons huis en de ruimte in ons hart. Natuurlijk wordt het wel een uitdaging want het meisje heeft een rugzak. Maar goed we besluiten het te doen. We worden netwerkpleegouders.
We hebben er een dochter bij, en zij heeft nieuwe mensen die als ouderfiguren optreden maar het niet zijn. Ze wil zich aan ons binden, maar ze wil ook haar ouders niet kwijt. Samen proberen we ons bootje door de woeste wateren te navigeren. Soms lijkt het alsof we zinken, soms is er een stilte in de storm waarin we even adem kunnen halen. Het is en blijft zoeken, het is en blijft samen proberen een weg te vinden in het grote onbekende. Geen enkele dag is hetzelfde, er lijkt soms geen week te zijn zonder dat we samen weer een uitdaging tegemoet gaan.
Maar we gaan hem aan. Samen. Ook al voelen we ons allemaal soms alleen en onbegrepen. Ook al stoeien we met verbinden en loslaten. Ik hoop dat we uiteindelijk een weg kunnen vinden.’
vanwortelsnaarvleugels.nl.