In 2014 rondde ik mijn studie Communicatie af op de CHE. Ik heb er bijna zes jaar over gedaan, maar achteraf valt me dat nog mee. Als ik nadenk over wat ik allemaal gedaan heb in die tijd… Een bestuursjaar bij Navigators Studentenvereniging Ede, een Erasmus-semester op de universiteit in Istanbul en tijdens mijn laatste anderhalf jaar bleef ik ook parttime werken bij mijn voormalige stageadres.
Toen ik dan eindelijk was afgestudeerd, kwam ik terecht bij een communicatieadviesbureau in Ede. Het was een ontzettend leerzame baan met geweldige collega’s, die bijna allemaal leeftijdsgenoten waren. Soms werkte ik gedetacheerd bij klanten op kantoor, waarbij ik mocht slapen in hotels mét bubbelbad. Ook werkte ik regelmatig voor klanten op afstand, waarbij ik heerlijk veel mocht thuiswerken. Echt een baan om van te genieten.
Op een dag volgden mijn collega’s en ik een training Interviewtechnieken. Als oefening moesten we elkaar in tweetallen interviewen, terwijl de rest luisterde en tips gaf. Nadat mijn collega mij had geïnterviewd, zei de trainer: ‘Weet je wat ik zou willen weten van Lysanne!? Waarom zij in hemelsnaam voor een commerciële baan heeft gekozen? Als ik haar LinkedIn-profiel bekijk en haar opzoek via Google, dan krijg ik een heel ander idee over welke baan goed bij haar zou passen.’ Ik voelde me op dat moment een soort van betrapt, maar achteraf weet ik dat ze gelijk heeft.
Inmiddels werk ik bij Dorcas, een christelijke noodhulp- en ontwikkelingsorganisatie. Daar zit ik helemaal op mijn plek. Ik ben er storyteller op de marketingcommunicatieafdeling. Het is een veelzijdige, creatieve en avontuurlijk baan. Toen orkaan Idai Mozambique had verwoest, zat ik binnen een paar dagen in het vliegtuig richting het rampgebied. Samen met een collega heb ik de situatie in kaart gebracht door foto’s en interviews. Hoe kan ik ooit in een paar woorden uitleggen hoe die reis was? Spannend. Onwerkelijk. Indrukwekkend. Confronterend. En intensief. Je moet je voorstellen dat je ruim tien uur per dag op pad bent, waarna je ’s avonds nog alle teksten moet uitwerken, zodat ze direct online kunnen. Pas als je weer in Nederland bent, kun je alle indrukken verwerken. Daarnaast is het zó gaaf om binnen een paar weken in 10+ (landelijke) kranten te staan en om aan de lopende band gebeld te worden door radiostations en journalisten. Als ik eraan terugdenk, voel ik direct weer de adrenaline.
Terwijl ik dit typ, realiseer ik me trouwens dat mijn verhaal misschien klinkt als een succesverhaal, terwijl er genoeg hobbels, gaten en ook diepe dalen zijn geweest. In Istanbul heb ik me erg onveilig gevoeld. Ik heb een grote portie RSI en een burn-out gehad. En dan de cultuurshocks, waardoor ik mijn mens-, wereld- en godsbeeld veelvuldig heb moeten bijstellen… We zullen maar zeggen: zonder strijd, geen overwinning.
Ps. Dorcas verhuist binnen twee jaar naar een centrale plek in Nederland. Dus als werken voor een ontwikkelingsorganisatie je aanspreekt, houd dan vooral onze vacatures in de gaten.