Of ze nog wel eens kippenvel krijgt van verhalen, is voor freelancejournalist Rianne van der Molen (1980) geen vraag: ‘Vaak’. Dat zijn dan wel verhalen die haar aan het denken zetten over het leven. Verhalen die ze als freelancer zelf ook graag maakt.
‘Het laatste verhaal waar ik kippenvel van kreeg?’ Rianne denkt even na: ‘De podcast Opgejaagd. Daarin onderzoekt de Zweedse documentairemaker en moeder Jennifer Pettersson het Nederlandse schoolsysteem. Ik ontdekte door die podcast dat ik zoveel niet weet over de manier waarop ook mijn kinderen dagelijks leskrijgen. Ik hoor natuurlijk weleens wat, maar eigenlijk heb ik geen flauw idee van wat zich daar van uur tot uur afspeelt. Dat zet mij aan het denken. En het liefst vertel ik het vervolgens aan zoveel mogelijk anderen, zodat ook zij erover na gaan denken. Ha, dan ben ik net zo’n evangelist die zoveel mogelijk mensen door de strot wil duwen: luister dit!’
Vuile was
Eigenlijk is dat precies waarop ze hoopt als het om haar eigen verhalen gaat. Dat het mensen aan het denken zet, erover gepraat wordt. ‘Twee jaar geleden schreef ik voor het Algemeen Dagblad een verhaal over de ingewikkelde relatie met mijn moeder. Dat maakte heel veel los. In mijn familie, maar ook bij lezers. Ik kreeg bizar veel mails, brieven, er waren mensen die mij op straat of op het schoolplein aanspraken en vertelden dat ze zelf met hun moeder waren gaan praten, of dat ze zich in mijn moeder herkenden en wilden veranderen. Soms was het ook negatief: dat ik de vuile was niet zo buiten moest hangen.’
“Ik wil dus die verhalen maken met maatschappelijke relevantie. Dat betekent soms “nee” zeggen tegen opdrachten die daar niet bij passen. ”
Rianne van der Molen
Klundert
Rianne begon de opleiding journalistiek in Ede net na de aanslag op de Twin Towers in New York in 2001. ‘Een interessante periode om met journalistiek bezig te gaan’, vertelt ze. ‘Als kind maakte ik al verhalen, en ik kon er niet over uit dat je van zoiets je werk kon maken. Ik weet niet heel veel meer uit die tijd. Behalve dat we met een vriendengroep het tijdschrift Klundert maakten, dat volgens de begeleider niet erg journalistiek, maar wel heel leuk was.’
Overleven
Als ondernemer kent Rianne het klappen van de zweep. ‘Onlangs verscheen het boek Hosselen, harken en andere handigheden dat we als freelancerscollectief Bureau Wibaut hebben gemaakt. Daarin schreef ik het hoofdstuk Ziek Zonder Personeel, over het jaar waarin alles misging. Het was overleven, ik greep alles aan wat er op me af kwam. Ook minder betaalde klussen. Dat is geweest. Daarna ben ik meer gaan focussen op één bepaalde richting. Ik wil dus die verhalen maken met maatschappelijke relevantie. Dat betekent soms “nee” zeggen tegen opdrachten die daar niet bij passen. Maar die keuze levert vooral veel plezier en genoegdoening op.’
Tekst: Esther van Lunteren
Beeld: Elisabeth Ismaïl
Over Rianne van der Molen
Rianne van der Molen studeerde van 2001-2005 journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede. De vrienden van toen, ziet ze nog steeds. Inmiddels is ze deel van Bureau Wibaut, een freelancerscollectief aan de Wibautstraat in Amsterdam. Als ondernemer schrijft ze onder meer voor opdrachtgevers als het Algemeen Dagblad, Psychologie Magazine en OOG.
Kippenvel
Kippenvel is een podcastserie met een reeks steengoede verhalen van bijzondere makers. Geproduceerd door Ruben Borger en William Roodbeen in samenwerking met de opleiding Journalistiek van de Christelijke Hogeschool Ede.
Wij leiden journalisten op die niet ondoordacht hun werk doen, maar zich bewust zijn van de impact van hun publicaties. Journalisten die oog hebben voor mens en samenleving en staan voor waarheid. Dit noemen wij betrokken journalistiek! We voelen ons verbonden met onze oud-studenten die overal in Nederland werken en zich met hart én skills inzetten om verhalen te delen die er toe doen!
In deze podcastserie nemen we de luisteraars mee in de verhalen van onze alumni. Verhalen die je kippenvel opleveren, die onder je huid gaan zitten.
Elke maand delen we een nieuwe podcast met een bijbehorend verhaal, geschreven door Esther van Lunteren.